It's about making time

Haar pen lag los tussen haar vingers terwijl ze fervent notities nam over de uitleg rond didactische principes. De grijzende professor vooraan had reeds geruime tijd zijn lesuur overschreden maar bleef in hetzelfde tempo zijn les verderzetten. Dit desondanks het feit dat reeds meer dan de helft van zijn studenten de deur uit waren. Zelf was Kallista natuurlijk te geïnteresseerd en te bedeesd om zich zo maar recht te stellen en weg te wandelen dus bleef zij braaf op haar ongemakkelijke stoel zitten. De stem van de professor verdween naar de achtergrond terwijl ze het uiteinde van haar balpen tegen haar onderlip liet rusten. De neiging om op het harde plastic te beginnen kauwen negeerde ze, terwijl haar blik door het raam naar buiten gleed. Winter, niet haar favoriete seizoen met uitzondering van de kerstperiode. De kilte was zichtbaar aan de grijze tonen, kleine ijskristallen op de ramen en de wolkjes die werden veroorzaakt door de ademhaling van de mensen die voorbijsnelden over het pad. Ze was al dankbaar voor het feit dat er nog geen meters sneeuw gevallen waren in het kleine Sundberg. Even vroeg ze zich af of Victor last had van zijn been door de koude maar daarna schudde ze haar hoofd, goed wetende dat hij het zou haten dat ze zich zorgen maakte. Haar aandacht ging opnieuw naar de professor die met een brede glimlach zijn les begon af te sluiten tot Kallistas opluchting. ”Het belangrijkste didactische principe is geduld. Al degene die hier nog aanwezig zijn mogen een geslaagde score verwachten op hun evaluaties,” eindigde de professor zijn les en de paar resterende studenten maakte een enthousiast geluid. Kallista moest toegeven dat ze blij was dat dit vak reeds geschrapt was van haar lijst want het laatste jaar was zwaarder dan ze ooit gedacht had.

Enkele studenten vertrokken gezellig in een groepje en andere in paren maar als mutant was het zelfs voor iemand zo vrolijk als Kallista moeilijk om een plekje te vinden. Nadat ze het lokaal had verlaten, begon ze aan een hopeloze poging om enkele babyhaartjes terug op hun plaats te krijgen. Iedereen die ze passeerde werd begroet met een vriendelijke glimlach en eventueel ook een gesproken begroeting indien Kallista de persoon kende. Net voor ze het hogeschoolgebouw verliet draaide ze haar zachtblauwe sjaal iets steviger rond haar hals voor ze haar handen diep in haar jaszakken stak. De campus was grotesk – en dat was een understatement, maar toch vond Kallista dat het zo zijn voordelen had zoals de prachtige oude gebouwen en kleine parkjes. Haar longen vulde zich met de ijskoude lucht en haar huid voelde strakker terwijl haar ogen begonnen te tranen van de wind die om haar heen sloeg. Nogmaals herinnerde ze zichzelf eraan dat ze de winter echt verschrikkelijk vond en dat ze een mutatie wou die het weer kon manipuleren. Desondanks vervolgde ze haar weg naar één van de grotere gebouwen op de campus – de faculteit geneeskunde. Victor en zij hadden het zo druk – hij in zijn laatste jaar van zijn bachelor en zij in het laatste jaar van haar opleiding, dat ze elkaar bijna nooit zagen. De enkele momenten dat hun lunchpauzes, springuren of andere vrije uren toevallig samenvielen maakten ze er dan ook gebruik van.

De zware houten deuren van het oude gebouw kraakten wanneer Kalli er bijna met haar volledige gewicht moest aanhangen om ze open te krijgen. Een zucht van opluchting verliet haar lippen wanneer de warmte van het gebouw om haar heen sloeg als een warm fleece dekentje. De faculteit geneeskunde droeg een zekere elitaire sfeer met zich mee, met zijn inwoners in lange witte jassen, kostuums inclusief die lederen koffertjes waar zonder twijfel belangrijke documenten in zaten, merkkledij of gewoon een autoritaire gezichtsuitdrukking. Ondanks het feit dat Kallista zich niet echt op haar plaats voelde begroette ze elk bekend gezicht, zelfs de occasionele professor die ze eens gesproken had. Doorheen de tijd had ze haar weg leren vinden door de ellelange muffe gangen naar de lokalen met de grootste kans om vermoeide medische bachelorstudenten te vinden. Eerst de bibliotheek – die was bezet door een groot aantal master-studenten die hun thesis aan het afwerken waren, dan de lounge – die blijkbaar gerenoveerd werd, om te eindigen in de cafetaria – die beter interieur en beter eten had dan de educatieve blokken. Maar geen geluk deze keer want nergens vond ze de warrige bruine haardos die ze zocht, noch zijn klasgenoten – die ze bijna allemaal kende. Ze loste de wurgachtige greep van haar sjaal op haar hals en liet deze los langs beide kanten vallen terwijl ze verder door de gangen struinde.

”Zoek je de derdejaars?” vroeg een jonge man en het duurde even voor Kallista door had dat de vraag op haar gericht was. Het duurde nog enkele tellen langer voor ze het scherp afgelijnde gezicht van de man kon thuisbrengen als een wel zeer jonge professor die ze eens gesproken had. ”Ja inderdaad, ik dacht dat ze enkele vrije uren hadden?” beantwoordde ze met haar zachte stem, een beetje grover nu door de temperaturen. ”Hun les is waarschijnlijk uitgelopen, ze zaten in het auditorium aan het einde van de gang,” verklaarde de professor terwijl hij verder de gang in wees. Met een vriendelijke bedanking en kort afscheid wandelde Kalli verder tot ze voor de grote deuren stond van één van de zovele auditoria in het gebouw. De professor had gelijk gehad, een zware mannenstem dreunde door de deur heen over begrippen die Kallista nooit zal begrijpen. Ze plaatste zichzelf tegen de muur en liet haar rug er traag langs glijden tot ze op de grond gezeten zat. Een boek werd uit haar rugzak geplukt en ze bezigde zichzelf met het fictieve verhaal dat neergeschreven was op de pagina’s tot ze de deur hoorde openen. Opgewekt richtte ze haar blik op van de vergeelde pagina’s terwijl ze alle gezichten scande die door de houten omlijsting gewandeld kwamen. Enkele herkenden haar en knikten vriendelijk terwijl andere zwaaiden en nog anderen haar gewoon negeerde. Een verdrietig gevoel vulde haar wanneer ze zich realiseerde dat Victors medestudenten vriendelijker waren tegen haar dan haar eigen klasgenoten en ze richtte haar blik naar de grond. Dat gevoel schudde ze echter snel van zich af wanneer ze Vics zeer kenmerkende emotionele bubbel tegen haar mutatie voelde drukken.

Start each day with a grateful heart.

Zittende ergens op de middelste rij in de aula was Victor aandachtig aan het luisteren naar wat de docent allemaal aan het zeggen was. Deze les ging over de pediatrie. Een van de zaken, samen met neurologie en traumachirugie die hem het meeste interesseerde. Naast de geneeskunde van de dieren. Voor Victor lag de keuze nog niet vast voor wat hij later exact zou gaan doen. Al zat hij met het idee te spelen om na deze volledige opleiding nog een extra opleiding te volgen voor dierenarts te kunnen worden. Zo had hij uiteindelijk twee keuzes. Al werd het dan evengoed nu nog kiezen tussen de drie bepaalde zaken. Zijn hart lag bij pediatrie, maar hij was even goed erg geïnteresseerd in de andere twee zaken. Maar oké, terug naar de les. Vandaag ging de les puur over extra kennis over de pediatrie afdeling. Een hele blok informatie waar de man nauwlettend notities nam van alles wat de docent aan het zeggen was. Zo nu en dan werden er vragen gesteld, zowel door Victor zelf als door enkele andere studenten. Dat zorgde dan voor een leuk onderonsje met de docent die feitelijk ook een arts was in dat bepaalde gebied. Dus ja, het was heel interessant. Alleen begon de man stevig uit te lopen. Tot grote frustratie van anderen, maar niemand waagde het om op te staan. Vooral uit respect voor de docent in kwestie. Na toch zeker nog 30 minuten te zijn uitgelopen rondde de man uiteindelijk af. Victor begon zijn schriften te verzamelen in zijn rugzak, hij deed nog niet mee aan het hele koffertje gebeuren, om vervolgens op te staan en naar de deur toe te wandelen. Man, wat was het fijn om zijn benen even te strekken. Hoewel zijn been volledig genezen was, begon het met dit weer toch een beetje stroever te gaan. Niet dat het pijn deed. Maar de bewegingen werden net iets moeilijker. Moeite om de andere studenten bij te benen deed hij niet. Zijn middag stond in het teken van uiteraard niemand anders dan Kallista.

Na enkele minuten had hij zijn weg uit de aula gevonden, en ja hoor hij werd al opgewacht. Een grimas sprong op zijn gezicht. Dit was iets waar hij maar geen genoeg van kon krijgen. Het meisje zat er echter wat bedeesd bij, alsof er iets aan de hand was. Maar hij besloot dat maar even te laten voor het was. Mainly, omdat Kallista zichzelf al leek te herpakken. ’Sorry, soms weten ze hier niet van ophouden.’ Klonk het op een verontschuldigende toon, waarna hij zijn hand naar haar uitstak zodat ze zich daaraan kon recht trekken. ’Ik neem aan dat je binnen wilt eten? Maar ik had ook eventuele dekentjes voorzien voor als je toch buiten wilde zitten.’ Victor had een kleine picknick voor hun twee gepland, puur omdat het kon. En omdat ze inderdaad de laatste weken niet heel veel tijd hadden voor elkaar door school onder anderen. Iets waar hij eigenlijk echt mee in zat, maar goed. Het eten had hij in de keuken van de cafetaria verstopt toen hij deze ochtend was aangekomen.

Door de imaginaire beelden van een geromantiseerde Bridget Jones en haar perikelen ving ze het geluid van schuivende stoelen en een krakende deur op. Haar open, vriendelijke blik werd op de deuropening gericht. Iedereen die een begroeting verwachtte kreeg een knik, glimlach en een vrolijke ”Goedemiddag,” of ”Hey,” gevolgd door een naam indien ze die had onthouden. Een knagend gevoel van teleurstelling greep zich vast aan haar hart waardoor ze haar blik naar de grond richtte. Medestudenten van Vic leken zo warm en open in vergelijking met haar eigen klasgenoten die liever in hun vaste groepje rondstruinde met hun rug naar haar gekeerd dan dat ze haar een glimlach toonden. Het knagende gevoel zinderde even na tot een familiair emotioneel scala tegen haar zesde zintuig duwde. Haar blik ging opnieuw omhoog en gleed kort langs zijn been dat duidelijk – voor haar maar niet voor de algemene populatie, niet helemaal mee wou door het koude weer voor ze hem met een warme glimlach aankeek. Het aanzicht van een glimlach tien keer breder dan ze had verwacht deed haar hart opwarmen op een manier dat enkel Victor kon veroorzaken. Zijn verontschuldiging klonk oprecht ook al wisten ze allebei even goed dat hij er helemaal niet aan kon doen. Een hand werd haar richting uitgestoken als hulpmiddel om recht te klauteren en haar glimlach verbrede kort. ”Ach, mijn les is ook eventjes uitgelopen,” beantwoorde ze hem terwijl ze haar hand zacht in het zijne plaatste om zich vervolgens recht te stellen zonder al te veel druk op hem te plaatsen. Zijn hand voelde warm aan tegen haar vingers die nog afgekoeld waren van de buitenlucht enkele minuten eerder. De roman in haar andere hand werd omhooggestoken, ”Plus ik had zeer goed gezelschap,” vertelde ze hem met een grijns terwijl ze nagenoot van de warmte die zijn hand te bieden had.

”Als jij liever buiten lichaamsdelen wilt afvriezen is het voor mij ook goed maar persoonlijk verkies in de warmte hierbinnen.” meldde ze hem met een schaapachtige glimlach. Het boek werd terug in haar tas gemoffeld voor ze haar blik opnieuw op de Spaanse jongen voor haar richtte, ”We kunnen ook steeds aan de grote ramen gaan zitten, dan voelt het toch een beetje als buiten,” stelde ze opgewekt voor terwijl ze dacht aan de muurhoge glazen wanden doorheen het gebouw. Geïsoleerde muurhoge glazen wanden weliswaar, die Kallista beschermden tegen de ijzige wind die buiten wervelde. ”En dekentjes zijn altijd bruikbaar,” grijnsde ze vervolgens. Hun weg werd vervolgd en Kallista kon niet anders dan haar blik even te laten glijden over Vics gezicht. Hij zag er moe uit, waarschijnlijk een gevolg van de late studie-avonden en langdurende projecten waar hij aan deelnam maar desondanks straalde hij nog steeds met dat jongensachtige geluk dat hij altijd leek uit te stalen. Het drong dan pas door dat ze hem niet gesproken had in ruim een week, met uitzondering van de occasionele ’goedemorgen’ of ’slaapwel’ afhankelijk van het uur dat elkaar passeerde in het huis. ”Dus hoe verloopt de zoektocht naar een specialisatie?” vroeg ze met oprechte interesse terwijl ze iets dichter tegen hem aan ging wandelen door de hoeveelheid tegenliggers. Ondanks dat ze slechts een beperkte kennis had van Victors studie, vond ze het mateloos boeiend om hem erover te horen praten. Ze herinnerde haar dat hij twijfelde tussen enkele specialisaties binnen de geneeskunde maar ook dat dierenarts nog steeds een reële optie was.

Start each day with a grateful heart.

‘Docenten moeten zich ook aan hun tijd leren houden hoor.’ Sprak hij al lachend. Maar echt hoor, hoe vaak zijn lessen wel niet waren uitgelopen sinds al de tijd dat hij hier zat. Hij kon het al niet meer op al zijn ledematen tellen. Kallista probeerde niet al te veel druk op hem te plaatsen toen ze recht kwam, iets waar hij dankbaar voor was maar uiteindelijk hoefde dat helemaal niet. Het was niet omdat zijn been slightly wat meer pijn deed dat ze weer ultra voorzichtig moest zijn. Dat zeker niet. Hun landen loste elkaar niet wanneer het meisje weer op haar twee benen stond. Iets wat eigenlijk nooit meer gebeurde. Het was heel eigen geworden aan hun dat vanaf hun vingers verstrengelt raakte met elkaar dat ze niet meer los lieten. ‘Aha, zeer goed gezelschap inderdaad. Was het Bridget zelf of eerder mr. Darcy die je gezelschap hield?’ Zijn ene mondhoek krulde omhoog. Oh ja, die boeken had hij ooit wel eens gelezen. Ooit toen hij nog in San Sebastian was, want nu had hij enkel en alleen nog tijd om zijn schoolboeken te lezen. Interessante lectuur dat wel, maar zeker niet zijn voorkeur als het ging om lezen.

‘Je weet dat je lichaamsdelen niet meteen afvriezen right? Daar gaat wel een tijdje over.’ Betweterige Victor was ook van de partij. Een verontschuldigende grimas verscheen op zijn gezicht. Ze had wel gelijk eigenlijk. Binnen was het op dit moment veel beter om te zitten, plus het overgrote deel van de campus ging toch buitenaf eten dus het maakte helemaal niet uit. Victor knikte gretig. Het hele punt van zijn voorstel om buiten te gaan zitten, was omdat de zon eindelijk nog eens was doorgebroken. En een paar gezonde vitaminen opdoen terwijl je tijd kon spenderen met elkaar waarom niet? Maar de ramen boden inderdaad datzelfde effect. Was waarschijnlijk ook de reden waarom ze die grote ramen hadden geplaatst. Zodat ze geen grauwe studenten werden. ‘Gelukkig maar, anders had ik ze voor niets mee gebracht.’ Niet dat het zo veel extra moeite was uiteindelijk, maar goed. Samen met Kallista wandelde hij in de richting van de cafetaria, bij het passeren van enkele klasgenoten kwam er een opgewekte begroeting of smakelijk uit. Want ja, zo beleefd was hij wel. De tocht naar de cafetaria was niet zo heel lang, maar nog net lang genoeg om toch een klein aangenaam gesprekje te hebben met elkaar. Het moment dat ze dichter tegen hem aan kwam lopen verwarmde zijn zieltje. Zachtjes gaf hij een kneepje in haar hand. ‘Oh, die zoektocht.’ Met zijn vrije hand wreef de jongeman even door zijn haren. ‘Ik heb al beslist dat ik na deze opleiding, waarschijnlijk nog een vervolg opleiding ga doen om ook als dierenarts aan de slag te kunnen.’ Dat stond al min of meer vast. De rest was echter nog een vraagteken voor hem. Hij kon zo veel kanten uit.

Snel genoeg waren ze aangekomen in de cafetaria en wandelde hij naar een van de tafels bij een van de ramen die uitkeek op een vijver. Een prachtig beeld. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang. ‘Ik ben zo terug met het eten.’ Als een blije puppy schoot de jongen in de richting van de keuken. Om daar niet heel veel later met een grote picknick mand tevoorschijn te komen, en dekentjes onder zijn arm. Een perfecte combo voor een gezellige middag. Bij de tafel aangekomen zette hij de mand neer, die voornamelijk gevuld was met zelf geprepareerde groentjes en brood.

”Moesten ze zich aan de tijd houden, zouden het geen docenten zijn toch? Wat zouden zijn zonder ons leven moeilijker te maken?” grijnsde ze hem toe. Er verscheen kort een frons op zijn voorhoofd en dat vertelde haar dat hij perfect wist waarom ze vooral vanuit haar eigen benen was opgestaan in plaats van hem te gebruiken als optrekkoord. Aangezien Victor besloot er niet over te zeggen, deed zij gewoon alsof zij niets had opgemerkt. Met elke seconde die wegtikte voelde ze haar handen opwarmen dankzij de warmte die Vic te bieden hadden. Hoe vaak het ook gebeurde dat hun vingers door elkaar gevlochten bleven, net zo vaak gaf het Kallista een warm gevoel vanbinnen en dat was exact de reden waarom ze het telkens zo lang mogelijk probeerde te rekken. Haar zachte lach vulde de ruimte rondom hen kort, ”Ah, ik weet niet… een meisje vertelt nooit haar geheimen,” sprak ze hem toe alsof ze ook werkelijk iets te verbergen had. Bridget Jones Diaries was een klassieker waar ze zich na jaren uitstellen eindelijk aangezet had. De films waren leuke jeugdherinneringen maar ze had altijd uitgekeken naar het boek, het effectieve lezen was er gewoon nooit van gekomen.

De verontschuldigende grijns die zijn gezicht sierde deed haar op haar beurt grijnzen. Hij wist goed genoeg dat hij betweterig was maar als ze eerlijk was, moest Kalli toegeven dat ze dat wel aandoenlijk vond. ”Excuseert u mij dokter Valdés, desondanks wil ik geen onderkoeling riskeren. Of zegt uw medische expertise dat dat ook niet mogelijk is?” vroeg ze hem terwijl ze speels haar hand – aangezien het andere nog steeds knus in het zijne zat, in haar zij plaatste. Dekentjes was een wederkerend onderwerp in hun gesprekken, waarom wist ze niet maar ze zou nooit nee zeggen tegen een fleece dekentje dus knikte ze vrolijk wanneer Victor hun aanwezigheid nogmaals benadrukte. Alsof het de dagdagelijkse gang van zaken was begroette Kalli met een vriendelijke knik de klasgenoten die ze passeerden in de gang. Een geïnteresseerde blik was gericht op de jonge man naast haar terwijl hij haar meedeelde dat hij nog een extra opleiding zou gaan doen, ”Dus een extra opleiding komt uit de bus maar nog steeds geen vooruitgang op het specialisatie-dilemma” grijnsde ze hem toe. De besluiteloosheid van de knul deed haar grijnzen. Zijn passie lag bij de geneeskunde maar het feit dat zijn pad nog niet vastlag vond ze op zichzelf heel bewonderingswaardig, het bewees dat hij bereid was om een weloverwogen keuze te maken. Toch wou ze ook haar input geven, ”Ik denk wel dat – hoe magischer de overwinningen in pediatrie gaan voelen, zo veel te pijnlijker gaan de verliezen zijn,” deelde ze voorzichtig mee terwijl ze haar duim kort over zijn hand liet glijden als reactie op het kneepje dat hij gaf. Waar ze vroeger alle gradaties rood uitgeslagen zou hebben, voelde het nu doodnormaal om hand in hand met Victor te wandelen.

Hand in hand wandelen mocht dan wel normaal voelen, wanneer zijn lippen haar wang raakte, kon ze zijn zin enkel beantwoorden met en affirmatieve ”Uhu,” terwijl ze zijn hand losliet. Het was maanden sinds het een gewoonte geworden was maar toch voelde het keer op keer nog speciaal en ze vroeg zich af of dat ooit zou veranderen. Ze plaatste zich op een bankje en haar blik werd getrokken door het magnifieke beeld aan de andere zijde van de glazen wand. Elk detail van het tafereel werd bekeken tot ze in de weerspiegeling van het glas een picknickmand met een jongen – niet andersom neen, zag aankomen. ”Je beseft toch dat we maar met twee zijn hé?” vroeg ze hem met een grinnik terwijl de mand werd geopend. Haar handen omsloten de zachte stof van één van de dekentjes de moment dat ze binnen handbereik waren om er op kinderlijke manier met langs haar wang te wrijven. Gewoon om te voelen hoe zacht het wel niet was en omdat het kon. Haar maag voelde aan alsof er in jaren geen eten had ingezeten dus ze was blij wanneer de verschillende hapjes voor haar neus stonden. Een knapperig stukje wortel vond zijn plaats in haar mond voor ze haar blik wegtrok van het eten en op Victor plaatste.

Start each day with a grateful heart.

Betweterig overkomen was iets wat de jongen wel vaker gebeurde, hoe hard hij ook probeerde om dat niet te zijn. Soms kon hij er gewoon niet aan doen, fouten moesten recht gezet worden. Later als hij ooit een arts zou zijn kon hij zich ook niet veroorloven om een fout te maken want dan lag er een mensen of dierenleven in zijn handen. Toch bleef het een van slechtere kwaliteiten. ’Dat is zeker wel mogelijk, maar om dat tegen te gaan heb ik deze geweldig zachte dekentjes!’ Een brede grimas sierde zijn gezicht. Man, wat had hij dit gemist! Gewoon bij haar zijn, zonder zich drukt e maken over schoolwerk of wat dan ook. De algemene rust die het meisje uitstraalde en de sterke connectie tussen hen twee, het maakte alles keer op keer weer beter. Al kon hij niet ontkennen dat in het begin van hun studie hij het er wel erg moeilijk mee had, om zo vaak bij haar weg te zijn en haar gewoon dagenlang niet te zien. Dat en het feit dat hij constant door enkele klasgenoten op de neus werd gedrukt met de feiten, feiten die hij tot op de dag van vandaag nog niet leek in te zien als het om hem en Kallista ging. ’Hey, ik moet wel kiezen tussen kindertjes helpen, oude omatjes hun breuken goed zetten of mogelijk ooit alzheimer uit de wereld helpen.’ Victor grijnsde even kort. Het was een keuze die hij goed moest overwegen uiteindelijk. Victor richtte zijn blauwe ogen op het meisje terwijl ze aan het spreken was. Kort knikte hij. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Dat zou bij alles zo zijn lijkt me. Ik begrijp wat je wilt zeggen. Maar als je er over nadenkt, zal elk verlies hard aankomen maakt niet uit of het een kind of een ouder persoon is.’

Haar een kus geven was zo een klein iets om te doen. Maar toch voelde het keer op keer weer speciaal voor hem. Dat hij degene was die dat mocht doen bij haar, het was wellicht een van de grootste stappen die het duo gemaakt had over de jaren heen. Maar dat speciale gevoel ontbrak nooit. Dat de picknickmand goed gevuld was, was met een reden gedaan hoor. ’Zo hebben we tenminste nog snacks voor vanavond als we thuis zijn. Wie weet hebben we geluk en eet Levi ook mee ervan. Niemand kan groentjes weerstaan!’ Sprak hij al lachend. Nadat hij enkele potjes zorgvuldig op de tafel had geplaatst en open getrokken was hij naast haar gaan zitten. Zelf greep hij een ander dekentje, en in plaats van dat omzichzelf te wikkelen, wikkelde hij het om haar heen als een kleine burrito. Waarna hij uiteindelijk een schijfje komkommer plaatste en daar vrolijk op begon te knabbelen. ’Vertel eens, waar denk je op dit moment aan?’

Kallista wist dat het moeilijk was voor Victor, of toch geweest was, in het begin van zijn studie. Net zo zeer was het moeilijk voor Kallista om nooit even tijd te hebben voor elkaar, en vaak alleen te zitten ’s avonds want ook Levi was ’s avonds meestal niet thuis. Ze hadden elkaar zelden gezien en wanneer ze elkaar dan toch zagen had Kallista er voor gezegd dat Vic zo veel mogelijk rust kreeg, dat hij even een uurtje slaap kon inhalen of gewoon even kon neerliggen na een hele dag voorovergebogen studeren. ”Ik begrijp dat die keuze super zwaar is maar je gaat ooit moeten kiezen, liefst voor je afstudeert zodat je die specialisatie ook effectief kan gaan studeren,” vertelde ze hem plagend. Wat ze ook nog leuk vond aan Vic was het feit dat hij oprecht leek te luisteren naar haar mening en het niet gewoon opzij duwde. Hij luisterde naar haar en gaf een wederwoord dat meestal bestond uit zijn eerlijke mening. Het was een manier van gesprekken voeren die nodig was om een eerlijke relatie – vriendschap (toch?), op te bouwen. Haar hoofd knikte zacht wanneer hij klaar was met spreken, ”een verlies komt altijd hard aan natuurlijk, maar zou het niet nog pijnlijker zijn als die persoon nog maar aan het begin van zijn of haar leven staat?” deelde ze haar visie nogmaals met de jongen naast haar. Het voelde goed om gewoon even een gesprek te hebben, ja het was een zwaarder onderwerp maar voor hen deed het er niet zo zeer toe of het nu over het weer of zijn specialisatie ging. Alle gesprekken voelden even juist, alsof ze elk deel van hun avontuur met elkaar wouden delen.

Een lach dwarrelde door de lach wanneer hij zei dat er zeker genoeg snacks waren. ”Ja, we hebben nu genoeg snacks om Levi te voederen voor de rest van de week denk ik zo,” deelde ze mee met de restanten van haar lach nog steeds in haar stem aanwezig. Een dekentje werd rond haar gedraaid en ze genoot van de instant warmte die werd gegeven van de fleece stof om haar heen terwijl ze dankbaar naar Vic opkeek. Hij zette zich neer en ook zij besloot om zichzelf te voorzien van iets om op te knabbelen, een stukje wortel in haar geval. ”Aan het feit dat we te veel eten hebben,” zei ze met een grijns voor haar gezicht terug serieus werd, ”Ik denk aan een beetje van alles en nog wat momenteel. Maar vooral aan het feit dat ik me niet op mijn plek voel in mijn klasgroep, ik dacht dat ze wel zouden loskomen maar we zijn nu enkele jaren verder en ze zijn nog steeds kil en afstandelijk. Jouw klasgenoten lijken totaal anders tegenover jou en zelfs tegenover mij.” het trok al enige tijd aan haar hart en ze was blij dat ze het eindelijk aan iemand kon vertellen. Het was misschien een beetje kinderlijk dat ze zich druk maakte om de mening van anderen maar zo was Kallista nu eenmaal. Pyralis mocht dan wel geen zier geven om andere hun meningen maar voor Kallista was het zeer belangrijk dat anderen haar leuk vonden. De brunette wist maar al te goed dat Victor haar serieus zou nemen maar toch was er ook die irrationele angst dat hij haar gewoon zou beginnen uitlachen. Het stukje wortel was ondertussen helemaal verdwenen en dus nam ze toevlucht bij een schijfje komkommer dat ze in één hand hield terwijl haar andere hand het fleece dekentje rondom haar goed op zijn plaats hield.

Start each day with a grateful heart.

Victor stak zijn tong uit naar haar. Al wist de jonge man goed genoeg dat ze eigenlijk wel gelijk had. Hij had voor zichzelf een deadline gesteld. Eind deze week moest hij gekozen hebben. Iets wat nog pittig moeilijk ging worden dat wist hij goed genoeg. Maar het begon inmiddels al vijf voor twaalf te worden. Begin volgende maand moest hij zijn beslissing gaan indienen. Dus ja, het was echt hoog tijd. ’Ik zou opzich ook voor eeuwig kunnen gaan studeren. Maar eerlijk, ik kan het niet aan om zo lang van je weg te zijn. Dus ik zal wel snel gaan kiezen.’ Een grimas rustte op zijn lippen. Wat een mooie toegeving was dit. Als ze nog op Genosha zouden hebben gezeten zou de jongen inmiddels al vuurrood zijn aangelopen, maar nu voelde het haast normaal om deze woorden eruit te laten komen. Bijna. Hij was en bleef Victor die toch een tikje onzeker was over alles. Bedenkelijk knikte Victor. ’Misschien wel. Maar desondanks denk ik dat het voor mij even zwaar zou blijven. Ik heb nooit goed om kunnen gaan met dood. En ja, ik weet dat dokter worden dan niet een van de slimste keuzes is die ik kan maken. Maar even goed, denk ik dat het juist daarom wel de perfecte match voor me is.’ Als zij hem nog kon begrijpen was het goed, want inmiddels had hij zijn eigen logica even helemaal verloren. Wat hij zei klonk bijna als klinklare onzin. Maar hij wist dat zij het wel zou begrijpen. Kalli begreep alles.

’Voor Levi moeten we toch denk ik wat meer voorzien dan enkel groentjes hoor.’ Grijnsde de jongen breed. Zeker wel. Nadat de jongen haar had ingewikkeld in haar dekentje had hij nog snel een stukje wortel in zijn mond gestoken waar hij vrolijk op verder snackte, als een klein konijntje als het ware. Ja ja, goed ze hadden teveel eten. Maar dat regelde hij later wel. Desnoods ging hij uitdelen in de klas. Geen enkele student die er naar zou vragen als hij aan kwam zetten met een grote mand vol gepropt met groenten. Het zou ook niet de eerste keer zijn. Natuurlijk had hij het niet gemist. Die plotse verandering in de uitstraling van haar gezicht. Kort beet hij op zijn onderlip terwijl hij luisterde naar haar woorden. Een beetje sukkelig bleef de jongen op de bank zitten, naar haar starend. Zoekend naar een gepast antwoord. Eentje waar ze ook werkelijk wat aan had voor de verandering. Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar bovenbeen, schuifelde dicht tegen haar aan. ’Ik ben er zeker van dat het niet door jou komt.’ Begon hij zachtjes te praten. Dat was iets wat volledig uitgesloten was. ’Iedereen verschilt qua karakter. Ik denk niet dat het zo is dat ze je niet mogen, echt niet. Maar misschien zijn ze gewoon allemaal heel gesloten. Weten ze niet hoe ze moeten omgaan met anderen. Of toch niet met iemand die zo vrolijk en charmant is als jij.’ Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl de jongen haar diep in de ogen keek. ’Neem het ze niet kwalijk maar neem het jezelf ook niet kwalijk. Er iets aan willen veranderen is een ding, maar om er ook werkelijk iets aan te veranderen is een ander ding. Sommige mensen veranderen nooit. Zien alleen het slechte, zelfs in iemand die praktisch geen slechte eigenschappen heeft.’ Zachtjes sloeg hij zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.

De brunette voelde haar wangen warm aanlopen als reactie op de woorden van de knul naast haar. Een warme glimlach sierde haar gezicht terwijl ze overstelpt werd met een dankbaar gevoel voor het feit dat ze iemand als Victor had leren kennen. ”Hmm, ja ik zou het ook leukst vinden moest er ooit een einde aan je studies komen,” beaamde ze zijn woorden. De twee waren meer en meer open geworden naar elkaar toe. Steeds vaker en vaker werden hun ware gevoelens gewoon uitgesproken zonder scrupules, iets waar Vic nog net iets beter in was dan Kalli zelf. Haar hand kneep kort in het zijne voor ze wat dichter tegen hem ging aanlopen en met haar andere hand zijn biceps omsloot om zich bijna tegen zijn arm te nestelen. Hun gesprek verliep gewoon verder en het voelde toch een beetje als thuiskomen voor de jonge twintiger. Ze hield ervan hoe ze over verschillende onderwerpen konden praten zonder hun attitude te moeten aanpassen. Zo konden ze perfect zijn specialisatie bespreken maar ook dood en zelfs wat ze zouden eten die avond zonder zich ongemakkelijk te voelen. ”Ik twijfel er geen seconde aan dat jij een fantastische dokter gaat zijn, welke specialisatie je ook kiest en hoe emotioneel je ook bent,” bevestigde ze haar geloof in hem.

Kallista stond er zelfs niet van de kijken dat Victor eten had voorzien voor een geheel leger en ze grinnikte even wanneer ze hem zijn wortel zag eten. Ondanks het feit dat haar humeur de laatste dagen niet zo stabiel was als normaal, voelde dit perfect en het kalmeerde haar innerlijke tornado aan gevoelens alsof Victors emoties inwerkte op die van haar. Desondanks het feit dat hij haar kalmeerde was het gevoel van verdriet nog steeds overweldigend en zijn vraag was genoeg om haar gezicht te doen vallen. Hij beet op zijn onderlip en ze wou zich bijna excuseren voor het feit dat ze haar problemen op hem losliet, maar ze wist dat hij haar zou vertellen dat ze hem altijd mocht lastigvallen en haar gerust zou stellen dus dat liet ze voor wat het was. De jongen leek haar woorden even te verwerken voor hij zijn hand op haar been plaatste, bijna instinctief plaatste ze haar hand op het zijne, zoekend voor het comfort die het zou brengen. Haar ondertussen roodomrande ogen keken hem aan terwijl hij sprak. Het was pas wanneer zijn arm haar dicht tegen hem aantrok dat een snik haar borstkas verliet en het deed bijna haar hele bovenlichaam bewegen. Haar vrije hand had een ruime hoeveelheid stof van zijn trui vast en ze had haar gezicht in de plooiing van zijn hals verborgen. De geur die ze ondertussen associeerde met Vic en met hun thuis omringde haar en voor ze het wist sprongen de tranen in haar ogen, ”Ik weet echt niet wat ik verkeerd doe Vic, ze spreken zelfs amper tegen me,” haar worden waren zacht en uitgedoofd door het feit dat haar lippen bijna volledig tegen hem gedrukt waren terwijl ze sprak.

”Misschien moet ik gewoon stoppen,” deze woorden waren nog stiller, een gedachte die na al de rest kwam. Misschien was het inderdaad een beter idee om te stoppen met haar studies, ze was er zeker van dat ze gemakkelijk een andere job zou kunnen vinden die haar zou liggen. Tegen de tijd dat haar woorden uitgesproken waren, liepen er enkele tranen over haar wang regelrecht in de kraag van zijn kledij. Haar tweede hand liet nu het dekentje lost om ook rondom Vics middel te gaan en zichzelf nog dichter tegen hem aan te drukken, op zoek naar geruststelling dat alles wel goed zou komen, want voor even voelde het niet aan alsof dat het geval was.

Start each day with a grateful heart.

Met een warme glimlach keek de jongen haar aan. Nee, hij kon echt niet wachten om aan zijn verdere leven te beginnen met haar aan zijn zijde. Wat was er nu beter dan dat? Maar goed, dan moest hij uiteraard eerst enkele belangrijke keuzes gaan maken. Daarvan natuurlijk de belangrijkste zijnde wat hij nu exact wou gaan doen. De jongen genoot zichtbaar toen ze tegen hem aan kwam lopen. Een warm gevoel vulde hem van kop tot teen. ’Dus nu noem je me emotioneel? Moet ik me gekwetst voelen?’ Een brede grimas was ondertussen verschenen op zijn gezicht. Al snel duidelijk makend dat hij maar een grapje maakte. Zacht drukte hij zijn lippen op haar hoofd en glimlachte ’Bedankt!’ Iemand hebben die in je gelooft was niet iets wat hij nooit had gehad, zeker niet. Maar het feit dat die woorden van haar kwamen. Het deed toch meer met hem dan hij eigenlijk wilde toegeven.

Natuurlijk had hij meer dan genoeg eten bij. Het was belangrijk dat ze zichzelf gezond hielden, zelfs als ze een hele dag lagen te verkommeren op de schoolbanken. Misschien was het fout van om te vragen, maar niet minder belangrijk natuurlijk. Haar hele verhaal, het viel als een zware domper op hem. Hij was er ook echt wel van aangedaan. Wanneer ze haar hand op de zijne plaatste glimlachte hij kort, al verscheen er toch een ernstige blik in zijn ogen. Al was die blik evengoed gevuld met een rijke portie aan liefde en begrip. Toch begaf deze façade het bijna toen hij haar roodomrande ogen zag. Dit deed meer met haar dan ze eerst had laten doorschijnen en dat deed hem ongelofelijk veel pijn. ’Ik geloof echt niet dat het aan jou ligt. Hoe kan dat nu? Je bent de meest warme ziel die ik ken, je bent met iedereen begaan. Hebt volgens mij nog nooit iets fout gedaan wat mensen zou opzetten tegen je.’ Prevelde hij zachtjes waarop hij zachtjes kringetjes op haar rug aan het tekenen was met zijn wijsvinger. Haar volgende woorden, hoe stil ze ook waren deden zijn adem stokken.

Thank god dat hij het gehoor van een kat had anders zou het hem volledig ontglipt zijn. Ergens wilde hij haar loslaten, vooral om haar door elkaar te schudden. Maar hij wist evengoed dat ze dan nog harder zou breken. Het gekriebel van haar tranen die langs zijn borst naar beneden gleden was een vreemde sensatie om het zacht uit te drukken. ’Je gaat je niet door je klasgenoten van je droom laten afhalen. Dat verdien je niet. Dat verdienen de toekomstige kinderen die jij zou gaan lesgeven niet.’ Fluisterde hij stilletjes. Voor een moment sloot de knul zijn ogen. Probeerde zichzelf terug te kalmeren. Zij zou er niets aan hebben als hij hier nu ook nog eens kwaad ging worden. ’Ik kan ze niet dwingen om van je te houden zoals ik van je hou. Maar geef niet op omwille van hun. Dan geef je hen alle macht. Dat is niet gezond Kalli. Dit alles komt heus wel in orde. Ik beloof het je en zo niet zorg ik er wel voor dat het in orde komt.’ Voor een seconde liet hij haar een tikje losser zodat hij haar recht kon aankijken. Veegde met zijn vinger zachtjes de tranen weg. ’Ik ben nog geen dokter, maar ik weet wel dat die krokodillen tranen voor niets goed zijn. Dus ik raad je aan om wat tijd te spenderen met de grappigste knul die je kent. Orders van een dokter in spé tellen ook.’ Een flauwe poging om haar toch aan het lachen te krijgen. Want honestly, hier tilde hij zwaar aan. Voorzichtig trok hij haar weer tegen zich aan met een minieme glimlach rustend op zijn gezicht. ’Anders moet je eens een kat meenemen naar je lessen. Ik ben er zeker van dat je dan wel aandacht gaat krijgen. Ik beloof dat ik me zal gedragen.’

Haar lach klonk door de gang als reactie op zijn façade, ”Ja, emotioneel maar daar is niets mis mee toch,” ze keek een beetje omhoog waardoor zijn kus op haar voorhoofd lande. ”Ik zeg gewoon de waarheid,” vertelde ze hem, haar stem zacht maar vol met vertrouwen in de jongen zijn toekomst. Het was geen leugen, ze was er zeker in Victor één van de beste dokters ging zijn die er waren – eenmaal hij eindelijk een specialisatie gekozen had. Hij was meelevend maar had ook verschrikkelijk veel kennis vergaard sinds het al van jongs af aan zijn passie was. Ze had nog nooit iets geheimgehouden van Vic, ze was een open boek en de dokter in spé kon recht door haar heen kijken. Toch had ze nog nooit haar mond geopend over het feit dat haar klasgenoten haar niet mochten. De eerste twee jaar viel het wel nog mee met dat het een grotere groep was, maar dit jaar viel het haar zwaar om genegeerd te worden wanneer er gesprekken waren over stages en taken. Ze had zijn vraag niet verwacht en twijfelde even maar besloot toch om hem alles te vertellen.

De jonge vrouw was echter niet voorbereid op zijn troostende woorden en ze was blij dat ze zijn hand had als hou vast. Zijn blik was gevuld met meer dan genoeg liefde en begrip om haar beter te doen voelen maar ondertussen had haar onzekerheid een plekje in haar hart gevonden om te beginnen groeien. Hij schonk haar troostende, steunende woorden terwijl zijn vinger op haar rug, haar kalmeerde en ze voelde zichzelf kalmeren zelf door haar tranen heen. De zoutige vloeistof had een brok in haar keel gevormd en nu ze kon de woorden niet vinden om hem te bedanken voor de woorden die hij sprak. In plaats van te spreken probeerde ze haar lichaam nog dichter tegen dat van hem te drukken terwijl ze tegen zijn hals aan knikte, stiekem wou ze dat ze kon verdwijnen in zijn aura, in de kalmte die het met zich meebracht.

De volgende woorden die haar mond verlieten, deden nog meer tranen vloeien en ze vervloekte zichzelf voor het feit dat ze zijn kleren vuil aan het maken was. ”Maar…” ze wou hem tegenspreken maar zijn volgende woorden deden haar woorden plakken in haar keel terwijl een glimlach op haar gezicht verscheen. Het was niet zo zeer de hartverwarmende preek die erop volgde maar meer de eerste zin die haar helemaal deed gloeien vanbinnen. Hij liet haar losser en veegde de tranen van haar wang waardoor ze even zachtjes tegen zijn warmte aanleunde. ”De grappigste knul die ik ken, hmmm…” ze lachte kort om aan te geven dat ze slechts een mopje maakte terwijl ze zijn hand vast nam in haar twee. ”Ja, lijkt me een goed idee om even met jou op te trekken,” haar stem was nog steeds dik met de tranen die ze gelaten had.

Hij trok haar terug tegen zich aan en Kalli was niet iemand om daar neen tegen te zeggen du ze kroop nogmaals dicht tegen hem aan en lachte bijna voluit wanneer hij voorstelde dat ze een kat moest meenemen, ”Naar mijn lessen? Nah, ik denk dat een eerste leerjaar een betere plek is voor die kat,” giechelde ze tegen zijn hals. Eenmaal haar ademhaling volledig bekomen was van haar tranen van eerder besloot ze om zich wat rechter te richten. Zacht plaatste ze een kus tegen zijn wang ”Dankje…” zei ze voor ze haar lippen naast zijn oor plaatste, ”… en ik hou ook van jou.”

Start each day with a grateful heart.

Victor kon het zeker niet aan om haar verdrietig te zien. Het deed hem pijn in elk deel van zijn wezen. Het voelde zo onnatuurlijk. Hij kende haar als een vrolijk meisje dat altijd het goede in alles zag. Maar dit, nee, dit had hij helemaal niet zien aankomen. Het zorgde ervoor dat hij zichzelf ook slechter begon te voelen over de situatie. Maar in dit geval lukte het hem perfect om dit te verstoppen. Vooral omdat hij er voor haar moest zijn. Zachtjes streelde hij over haar rug, drukte haar een kus op haar hoofd en fluisterde in haar oor dat alles wel goed zou komen. Hoewel hij er van hield om zo dicht bij haar te zitten, waren de omstandigheden zeker niet ideaal. Maar hij zou er alles aan doen om haar weer te laten lachen. Want uiteraard, werd dat wel van hem verwacht. Hij was immers Victor, een met zijn patiënten begaande dokter.

Het moment dat ze zich klaar maakte om tegen te spreken bereidde hij zich al voor om een weerwoord te bieden. Maar het bleef uit. Iets waar hij eenderzijds dankbaar voor was, maar anderzijds wilde hij dat ze alles eruit gooide. Toch leek er iets van zijn woorden toch werking te hebben op haar. Want hij zag een kleine glimlach verschijnen op haar gezicht. Iets wat hem vervulde van plezier. Dat was beter dan die krokodillentranen van eerder. ’Ik kan Levi bellen hoor.’ Grijnsde hij meegaand in haar grapje. Zijn hand werd vast gegrepen door haar en hij voelde ze spontaan warmer worden enkel en alleen door haar aanraking. ’Goed, heeft mevrouw enig voorkeur voor wat we gaan doen?’ Keeping in mind dat ze nog altijd met hem iets ging doen, zou het iets actief worden. Iets waar ze haar volledige focus even kon instoppen om al de rest even te vergeten. Want dat was in zijn ogen wat ze nodig had.

’Hmmm, het voorstel blijft open staan. Katten maken alles beter.’ Honestly, hij wou het gewoon doen om mee te maken hoe haar klasgenoten deden tegen haar. Victor kon het niet bevatten waarom mensen haar niet mochten. Misschien waren ze wel allemaal gebrainwasht door buitenaardse wezen of zo. Dat was echt de enige logische verklaring die hij kon bedenken voor dit. Zachtjes streelde hij over haar armen wanneer ze tegen hem aankroop, voelde hij ze haast kalmeerde in zijn armen. Meer wenste hij niet. Het kleine kusje op zijn wang deed hem keer op keer weer blozen, al bleef de rode kleur op zijn wangen ditmaal echter wat zachter dan normaal. Al bleef het fellere rood helemaal niet lang uit. Zijn hart sloeg een tel over en voor heel even voelde het alsof de omgeving rondom verdween. ’Je bent bijna af van je klas, je kan bijna beginnen aan het echte leven. En dan maakt het niets meer uit wat ze over jou vinden. Want die kinderen, die zijn uiteindelijk het belangrijkst. En die gaan van je houden alsof je hun moeder bent.’

Eenmaal de glimlach verschenen was, was er geen enkele reden om hem terug op te bergen. Traag maar zeker voelde ze hoe haar gevoelens terug begonnen te keren naar hun originele staat. Het hielp dat Victors aura terug wat opgewekter werd eenmaal ze glimlachte. Een grinnik klonk zachtjes wanneer hij voorstelde om Levi te bellen en ze schudde kort haar hoofd wanneer ze zijn hand vastnam. Neen, ze was perfect gelukkig zo, ze had niemand anders nodig dan de man die haar zonet had gekalmeerd en beter had doen voelen wanneer ze het even allemaal niet meer zag zitten. Zijn vraag deed haar opkijken van waar haar blik gefocust was op zijn hand tussen haar vingers. ”Hmmm…” ze dacht er even over na voor ze nogmaals haar hoofd schudde, ”Neen, verras me” een zachte glimlach rustte ondertussen terug op haar gezicht ondanks het feit dat haar ogen nog steeds rood omrand waren en ze de krop in haar keel nog steeds kon voelen.

”Dat ze alles beter maken, kan ik niet ontkennen,” zei ze terwijl ze een brede glimlach zijn richting uit stuurde. Waarschijnlijk bedoelde ze niet persé katten in het algemeen, misschien bedoelde ze wel enkel en alleen de jongen die kon shapeshiften in eender welke katachtige die in dat moment troostend over haar armen wreef. Het maakte weinig verschil, zolang hij maar in haar buurt was, kon ze het allemaal wel aan maar soms had ze nog net dat beetje meer ondersteuning nodig. Ze was nog iets dichter tegen hem aangekropen en het hielp om haar te kalmeren, het verdriet en de spanning verlieten haar lichaam volledig voor ze zich oprichtte naar Vic. Het was een actie die in het moment gebeurde, een waar ze niet over nagedacht had voor ze het deed en pas wanneer de woorden haar mond verlaten hadden sloeg haar hart een slag over voor het in een razend tempo verderging met zijn activiteiten.

Ze richtte haar blik niet meteen terug op de zijne, bijna beschaamd in de rode blos die op haar wangen was verschenen het moment dat ze haar eigen woorden had gehoord. De brunette was blij voor de afleiding die zijn woorden brachten en ze liet haar hoofd rusten tegen zijn schouder, nu met een brede grijns in plaats van tranen op haar gezicht. Een gevoel van geluk verspreidde zich over haar hele lichaam terwijl ze naar hem luisterde. ”Het echte leven hm… ja, dat klinkt wel aanlokkelijk.” zei ze terwijl ze terug wat afstand nam van de man om nog een stukje groente te nemen en in haar mond te steken. Het woord moeder had haar hart een sprongetje doen maken onder de invloed van haar eigen kinderwens maar ze schudde het van zich af. ”En je hebt gelijk, uiteindelijk zijn de kinderen het belangrijkste van allemaal,” zei ze eenmaal het hapje wortel verdwenen was. ”Dat is ook waarom ik denk dat jij het super zou doen in pediatrie… kinderen zouden jou echt fantastisch vinden.” Haar mening hing wat tussen hen in terwijl ze zachtjes zijn hand vastnam en er in kneep, haar borst gloeide bij het idee aan Victor omringd met kleine mensjes en ze kon niet anders dan warm naar hem glimlachen.

Start each day with a grateful heart.